Jak wspierać dziecko w kryzysie? 

Kiedy dziecko przeżywa kryzys psychiczny, rodzice mogą czuć bezradność i lęk. Ważne jest jednak, by reagować na wczesne sygnały i rozmawiać z dzieckiem. Relacja z rodzicem stanowi fundament, na którym młody człowiek buduje zdolność radzenia sobie z emocjami.

Jak rozmawiać o emocjach?

Wielu rodziców zauważa, że ich dzieci niechętnie dzielą się swoimi przeżyciami. Powód? Brak nawyku rozmowy o emocjach w domu. Dzieci uczą się matematyki czy biologii w szkole, ale to rodzice są odpowiedzialni za naukę rozpoznawania i przeżywania emocji.

O czym należy pamiętać?

  • Rodzic daje przykład: Pokazuj swoje emocje, np. smutek, ale nie obciążaj dziecka swoimi problemami. Pokaż, jak radzisz sobie z trudnymi uczuciami.
  • Akceptacja dla uczuć dziecka: Nawet jeśli reakcje dziecka wydają się przesadne, uszanuj je. Akceptacja buduje zaufanie i poczucie bezpieczeństwa.
  • Bez oceniania: Staraj się słuchać, a nie oceniać. Dzięki temu dziecko chętniej wróci do Ciebie, gdy będzie potrzebować pomocy.

Kontenerowanie emocji – klucz do wsparcia

„Kontenerowanie” oznacza przyjmowanie i wytrzymywanie emocji dziecka, zwłaszcza tych trudnych. Jednak, by wspierać swoje dzieci, rodzice powinni w pierwszej kolejności zadbać o własne zasoby.

Jak to zrobić?

  • Znajdź czas na odpoczynek, sport lub spotkania z bliskimi.
  • Dbaj o własną równowagę emocjonalną – regulując swoje stany, uczysz dziecko, jak radzić sobie z emocjami.

Skutki braku rozmowy o emocjach

Tłumione emocje mogą prowadzić do problemów psychicznych, takich jak depresja, zaburzenia lękowe czy odżywiania. Mogą również wywoływać agresję i zachowania opozycyjno-buntownicze. Jednocześnie warto pamiętać, że w wieku nastoletnim mózg przechodzi intensywną przebudowę, co wpływa na emocjonalność i zachowanie młodych ludzi. Nastoletnie „wybuchy” są naturalnym elementem rozwoju. Rodzice powinni być świadomi tych zmian i wspierać dzieci. 

 

Gdzie zgłosić się po pomoc: 

 

Materiał powstał we współpracy z Kamilą Sobczak-Grzybowską – psycholożką w trakcie specjalizacji z psychoterapii dzieci i młodzieży. Doświadczenie zdobywała m.in. w Mazowieckim Centrum Neuropsychiatrii oraz Fundacji Dobra Przestrzeń. Na co dzień pracuje z dziećmi, młodzieżą i ich rodzinami, wierząc, że terapia powinna obejmować cały system rodzinny.

Bibliografia: 

„Burza w mózgu nastolatka” Daniel J. Siegel

„Zaburzenia psychiczne u dzieci i młodzieży” red. Barbara Remberk

„Koncepcja przywiązania” red. Barbara Józefik