Pierwszą i najważniejszą kwestią w omawianiu wsparcia rówieśniczego w kryzysach psychicznych jest zaznaczenie, iż wsparcie takie jest ważne dla procesu zdrowienia. Badacze podkreślają duże znaczenie rówieśników dla zdrowia psychicznego dzieci i młodzieży, które rośnie wraz z wiekiem (Tabak, 2014). Badacze wskazują także, iż jednymi z najważniejszych czynników, które chronią przed rozwojem problemów w obszarze zdrowia psychicznego uważa się m.in. prospołecznie nastawioną grupę rówieśniczą, pozytywny klimat szkoły, wymaganie od uczniów udzielania sobie wzajemnie pomocy (WHO, 2003).
Pierwszą i najważniejszą kwestią w omawianiu wsparcia rówieśniczego w kryzysach psychicznych jest zaznaczenie, iż wsparcie takie jest ważne dla procesu zdrowienia. Badacze podkreślają duże znaczenie rówieśników dla zdrowia psychicznego dzieci i młodzieży, które rośnie wraz z wiekiem (Tabak, 2014). Badacze wskazują także, iż jednymi z najważniejszych czynników, które chronią przed rozwojem problemów w obszarze zdrowia psychicznego uważa się m.in. prospołecznie nastawioną grupę rówieśniczą, pozytywny klimat szkoły, wymaganie od uczniów udzielania sobie wzajemnie pomocy (WHO, 2003).
Oczywiście wsparcie rówieśnicze jest wsparciem nieprofesjonalnym, ale nie znaczy to, że nie skutecznym czy mniej ważnym. Posiadanie wspierającego i życzliwego środowiska rówieśniczego może być ważnym czynnikiem sprzyjającym podejmowaniu aktywności szkolnej i społecznej.
Podkreślając znaczenie wsparcia rówieśniczego, chciałabym przytoczyć pewną historię, której doświadczyłam. Odwiedzałam nastoletnią uczennicę (w jej domu), która chorowała na depresję. Jej przebieg był na tyle ciężki, że dziewczyna przestała wychodzić z domu. Opowiadała mi o tym, iż po wakacjach nie wróciła już do szkoły. Nikt z klasy nie odezwał się do niej, nie odwiedził. Wspominając to powiedziała, że objawy choroby są bardzo trudne, ale to, że nikt nie zainteresował się jej sytuacją, nie okazał troski było jeszcze trudniejsze.
Analizując konkretne możliwości wsparcia rówieśniczego można wymienić kilka działań. Chciałabym też podkreślić, iż metody wsparcia dobrze jest dostosować do potrzeb rówieśnika (np. jeśli nie lubi tłocznych miejsc, to zapewne lepiej będzie nie zapraszać za wszelką cenę tej osoby np. na duże koncerty). Natomiast ogólne, możliwe do zrealizowania przykłady wsparcia to m.in.:
- Zapraszanie do rozmowy lub do wspólnej aktywności (np. zadań szkolnych wykonywanych w grupie) – aby dać rówieśnikowi w kryzysie odczuć, że go szanujemy, nie chcemy wykluczyć, że jest częścią grupy/klasy.
- Kontynuowanie dotychczasowych wspólnych aktywności – jeśli przed kryzysem/hospitalizacją graliśmy razem z chorującym rówieśnikiem w piłkę nożną lub razem siadaliśmy na przerwie, to dobrze jest to kontynuować. Osoba w kryzysie (np. po pobycie na oddziale w szpitalu), wracając po przerwie do grupy szkolnej, może czuć się niepewnie, może się wstydzić, może mieć przekonanie, że teraz to nikt nie będzie chciał się z nią „kumplować”. Warto zrobić coś, aby pokazać, że takie myśli są bezpodstawne.