Rola obecności we wsparciu dziecka w kryzysie psychicznym
Czasami otoczenie, w tym rodzice, dalsza rodzina, bliscy i przyjaciele mogą mieć trudności w przeprowadzeniu młodej osoby przez trudności natury psychicznej. Co robić, co mówić i czego unikać, gdy dziecko jest w kryzysie? Podpowiadamy!
• W relacji z dzieckiem, w tym z nastolatkiem, niezbędne są nie tylko rozmowy na temat ocen, ale też dotyczące samopoczucia, relacji i trudności. Aby taka komunikacja była możliwa, między bliskim otoczeniem a nastolatkiem musi istnieć więź oparta na zaufaniu, otwarciu i szczerości.
• Budowanie relacji z dzieckiem zaczyna się od najmłodszych lat. Kluczowe jest, aby dziecko czuło, że żaden problem, z którym się zwróci, nie zostanie zbagatelizowany. W takiej rozmowie istotne jest autentyczne zainteresowanie tym, co dzieje się u nastolatka.
• Jeżeli dziecko jest świadome, że bliska osoba ma czas tylko dla niego, to buduje poczucie bezpieczeństwa. Kluczowe jest, aby w trakcie rozmowy nie oceniać i nie komentować w negatywny sposób tego, co dziecko mówi.
• Warto pamiętać, że nawet najnowsze i najdroższe dobra materialne nie zastąpią tego, co najważniejsze w relacjach między ludźmi – czyli rozmowy i czasu spędzonego razem. To właśnie więzi miłości i bliskości dostarczają poczucia bezpieczeństwa i szczęścia.
• Dobrze jest wybierać aktywności, które nastolatek naprawdę lubi – tak spędzany wspólny czas będzie z pewnością bardziej jakościowy, niż pozorne przebywanie razem, podczas gdy każdy jest skupiony na własnym telefonie czy komputerze.
Materiał powstał we współpracy z Małgorzatą Serafin, dziennikarką specjalizującą się w tematach zdrowia psychicznego. Prowadzi program na YT na temat zdrowia psychicznego, gdzie rozmawia z osobami z doświadczeniem kryzysu.