stygmatyzacja

Stygmatyzacja według mnie to nadawanie łatki, negatywnych, stereotypowych cech ludziom lub grupom osób. Powoduje ona dużo stresu i cierpienia.

„Najbardziej bolało mnie czytanie recenzji książki na temat borderline, w których osoby z tym zaburzeniem były określane jako rak, osoby zjadliwe, niszczycielki innych, jako osoby nie warte pokochania oraz – co było najgorsze – osoby, których należy pozbyć się ze swojego życia na zawsze.”

Etykietki pełnią funkcję kontroli społecznej – osoby wychodzące poza przyjętą w grupie „normę” mogą być karane negatywnymi sankcjami ze strony otoczenia. Jest to zależne od społeczności – w pewnych grupach istnieją określone reguły zachowania lub wyglądu, które są przyjmowane na zasadzie ogólnego konsensusu.

Negatywne przekonania o osobach z doświadczeniem kryzysu psychicznego mogą mieć wpływ na formy interakcji między chorymi a otoczeniem społecznym. Jednym z najbardziej dotkliwych sposobów reagowania jest unikanie kontaktu z osobą z doświadczeniem kryzysu psychicznego.

Skoro etykietka osoby chorej psychicznie nacechowana jest tak negatywnym wyobrażeniem i przekonaniami, nietrudno się domyślić, jak bolesna jest świadomość jej posiadania.

Interakcje społeczne mają szczególne znaczenie dla kreowania struktury ja – obrazu samego siebie i samooceny. Postawa stygmatyzująca jest rodzajem negatywnej interakcji społecznej.

Żeby pozbyć się wstydu związanego z chorobą, trzeba zaakceptować diagnozę. Pogodzić się z tym, że choroba psychiczna jest po prostu chorobą, którą się leczy jak każdą inną.

Stygmatyzacja według mnie to przyklejanie łatek komuś, ucieczka w coś łatwiejszego, coś znanego, w coś, co nie wymaga od nas przesadnego myślenia, nie wymaga od nas zaangażowania.

O zdrowiu psychicznym nie uczy się, odpowiednio szeroko, w polskich szkołach. Źródłem wiedzy są głównie media oraz własne doświadczenia. Media w bardzo różny sposób komunikują o osobach chorujących, niestety często w kategoriach sensacji.

Schizofrenia prosta – w tej formie schizofrenii nie występują omamy i urojenia. Dominujące objawy to wycofanie i zobojętnienie.  Osoby chorujące cechuje niska chęć do podtrzymywania relacji społecznych oraz realizacji aktywności zawodowej lub hobby.

Najtrudniejsze było pokonanie przekonania, że jestem dla ludzi postrachem i jeżeli ktoś dowie się o mojej chorobie psychicznej, będzie mnie lekceważył, wyśmiewał, obgadywał i wytykał palcem na ulicy. Piętno choroby jest wciąż odczuwalne…

Kiedy doświadczamy kryzysu psychicznego nasza zdolność radzenia sobie z przeciwnościami i problemami, zdolność podejmowania życiowych decyzji są utrudnione a niekiedy czasowo niemożliwe. Mogą nam towarzyszyć rozmaite uczucia. Przygnębienie, lęk, smutek, bezradność, napięcie czy poczucie zagubienia. Możemy  potrzebować więcej czasu na wykonanie różnych zadań, mieć problemy ze skupieniem uwagi.

„Czas na zmianę” to trwająca czternaście lat kampania przeciwko dyskryminacji i stygmatyzacji w obszarze zdrowia psychicznego realizowana przez dwie organizacje pozarządowe  – Mind oraz Rethink Mentall Ill – finansowana przez brytyjskie Ministerstwo Zdrowia i Opieki Społecznej oraz Comic Relief i The National Lottery Community Fund.

Pierwotnie słowo parias oznaczało osobę pochodzącą z najniższej kasty społecznej    w Indiach lub w ogóle nie należącej do żadnej z kast. Pozbawioną praw, najczęściej prześladowaną. Współcześnie tego terminu używa się w odniesieniu do osób, które z jakiegoś powodu uważane są za gorsze w danej grupie społecznej.

Definicje stygmatyzacji są różne. Potocznie możemy powiedzieć, iż są to postawy wobec innych ludzi. Uważamy, że ktoś z powodu jakiejś właściwości czy przypadłości jest gorszy, ma duże ograniczenia lub należy mu te ograniczenia stawiać.